Het was de avond dat ik Denenmarken binnenreed, onbekend land. De schemering valt in, de temperatuur duikt snel naar beneden – het is al eind september, de zomer is voorgoed voorbij. Ik ril even. In dorpen en aan boerderijen worden de lichten ontstoken. Er komt rook uit de schouwen, luiken worden gesloten.

Door een maar half gesloten gordijn zie ik in één van de huizen een vrouw in de keuken staan. ze lijkt aan de bereiding van het avondmaal te beginnen. Het kan ook een man geweest zijn, maar dat is het punt niet. 

Ik heb geen flauw idee wie die man of vrouw was, maar het ogenschijnlijk banale keukentafereeltje laat mij niet los. Het was een beeld van slechts een fractie van een seconde maar in dat ene beeld lag een hele wereld verscholen, en dat was zowel een heel geruststellende als een overweldigende gedachte. Eén beeld, spiegel van een hele wereld, een wereld van iemand die zijn leven  leidt, een wereld van geborgenheid en vertrouwdheid, een wereld met  vrienden en familie, met rituelen, herinneringen en toekomstplannen. 

Ik was het dorp al lang terug uit en reed de duisternis tegemoet. Ik dacht enkel nog aan thuis, aan mijn eigen wereld, mijn kleine wereld. In alle richtingen heb ik de afgelopen jaren mijn machtige continent doorkruist, op zoek naar grootsheid, bevreemding, een vleugje exotisme en naar wat anders is. De echte magie van reizen onthulde zich misschien pas tijdens de avondlijke passage door dat onooglijke dorpje in een uithoek van Denemarken. Er stond iemand achter een keukenraam.

We zijn allemaal iemand.