Scoutskamp in Florenville, 15 jaar geleden. Summer Jam weerklinkt onophoudelijk door de ghettoblaster. Bronze skin and cinnamon tan whoah! Het is telkens het signaal voor een collectieve pauze, welke activiteit er ook bezig is.

Vele jaren later, op m’n Franse hotelkamer permitteer ik me een lange, lome ochtend – réculer pour mieux sauter. Ik zap van het ene muziekkannaal naar het andere. Oppa Gagnam Style, een hyperkinetische Zuid-Koreaan doet nog maar eens zijn onnozele dansje. Het doet me terugdenken aan een andere zomer – de laatste ochtend van wat een fantastische reis geweest was. Ik ontbijt in een anonieme fastfoodttent en staar ondertussen met een half oog naar Lady Gaga’s Alejandro en Enrique Iglesias‘ I like it.  ik wentel me in de charmante mistroostigheid van het moment en voel mij verbonden met eenzame ontbijters in fastfoodtenten in anonieme grootsteden waar ook ter wereld, bevreemdende plekken waar de televisieschermen non-stop muziekvideo’s braken.

Flash forward. Een zonnige middag aan een recreatievijver ergens in Wallonië. Enkele mensen houden barbeque. Flarden Roemeense manele komen aanwaaien. Het gecontesteerde gejengel werkt op onnavolgbare wijze op mijn sentiment en brengt mij onmiddellijk terug naar een langvervlogen maar voor eeuwig onvoltooide zomer in de Balkan. Formidable van Stromae doet mij terugdenken aan een vakantie en openstaande autoraampjes in Zwitserland. Faded van Adam Walker zal me voor altijd enkele zomers terugkatapulteren naar een zonovergoten en euforische autorit vanuit Wenen terug naar huis – de repeatknop was vastgeroest in de autoradio. Where are you now? Op Youtube kijk ik clipjes van de nobele onbekende Manuel Silva – flash back naar een onstuimige taxirit op vervallen bergbaantjes in Noord-Portugal – de taxichauffeur had in zijn aftandse Mercedes enkel  maar een cassette’tje liggen van de lokale accordeonheld. Op godverlaten Kroatische tweevaksbanen werd ik voortgestuwd door de rauwe indie folk van The Low Anthem in mijn oortjes – Home I’ll never be, schreeuwde ik telkens opnieuw luidkeels mee. Een andere keer in Servië was het Flogging Molly – hoe verder ik van huis was, hoe luider ik Within a mile of home meezong.

Life is music, en elke zomer heeft een soundtrack nodig. Ik ga er nooit bewust naar op zoek, het gebeurt gewoon. Het doet er niet toe of het nummers van een uitzonderlijke kwaliteit zijn of met een groot muzikaal vernuft – of het de zomerhits van het moment zijn, klassiekers, of obscure nummers die nooit de hitlijsten haalden.  Ze waren het geluid van een welbepaalde zomer en alleen al daarom krijgen ze eeuwigheidswaarde. The sounds of summer!

Wat wordt de soundtrack van de zomer van 2019?